In januari van dit jaar sta ik met een paar collega’s te praten bij de mechanisatie beurs in Huizen.
Voor de niet insiders, er is elk jaar een aparte beurs voor het bollenvak. 

Bij de stand van de Smid uit de regio komen we in gesprek over fietsen. Een kippen- en bollenboer vertelt, dat hij vorig jaar 4 x de Alp d’Huez op gefietst is. Hem kennende is hij zeker geen echte taaie sportman die bergen beklimt. Dat soort mensen hebben meestal geen gram te veel. Ik geef aan, dat als hij dat heeft volbracht, ik die uitdaging ook wel aan wil gaan. En de fijne collega geeft als antwoord, dat hij mij dan wel wil sponsoren, als ik deel zal nemen aan de Alpe Duzes in juni. Een sportevenement waarbij geld ingezameld wordt voor onderzoek naar de genezing van kanker. En zo werd die dag een deal gesloten tussen boeren onderling.Na enig navragen bleek dat de voornoemde boer wel degelijk in 2015 de berg 4 x beklommen had. Zowaar een grote prestatie.


Voor mij zat er dus niets anders op dan een wielrenfiets te kopen en te gaan trainen. Trainen, trainen en nog eens trainen.
Na 5 weken fietsen ging het met sprongen vooruit en ja hoor. Tijdens een rit tegen de wind in, werd ik door een busje van de weg gereden. Daar lag de held, fiets kapot en overal pijn. Maar, zoals alle wielrenners dat doen, mezelf verbeten en weer op de fiets gestapt na 15 minuten kreunen en steunen. De kortste weg naar mijn dochter genomen, en eenmaal daar aangekomen ging het echt niet meer. Dezelfde avond met mijn vrouw naar het ziekenhuis en ja hoor, rib gebroken en een ster in het schouderblad. Nou is de slogan voor Big Challenge (de club van fietsende boeren), en van de Alpe Duzes in het algemeen: opgeven is geen optie. Met die slogan voor ogen ben ik gewoon weer begonnen na enkele weken en uiteindelijk was ik er op 30 mei klaar voor om mee te fietsen in Frankrijk. Op de maandag eerst een paar bergen in de buurt beklommen. Een rit van ruim 30 km met een paar klimmetjes erin. Iets steiler dan de Alpe zelf. Na een te enthousiast begin (altijd mijn valkuil) moest ik er nog wel een keer af maar uiteindelijk wel boven gekomen. Dan red je het donderdag ook wel, werd er gezegd.
Donderdagmorgen verzamelen we ons om 2.55 uur voor het hotel. Na een fors ontbijt stonden we klaar in het donker. Wat een belevenis; in iedere bocht branden de kaarsen ter nagedachtenis aan degenen die we verloren hebben aan kanker, of die die strijd nog aan het strijden zijn. De 21 bochten naar beneden fietsen ging goed. En toen zijn we gestart.

Ik fietste met een team van De Heus, maar hoe leuk de sfeer ook was in dat team: vanaf dat moment moest ik het alleen doen. Bij de derde bocht was ik voor mijn gevoel al diep gegaan. Ik dacht toen: als ik ga afstappen dan niet voor bocht 10. Toen ik daar was, was ik al helemaal nat van het zweet, en na een korte break weer verder en na 1 uur en 39 minuten... daar was de finish! Daarna ook nog een 2e en een 3e keer naar boven gefietst. Toen dacht ik even pauze op de kamer, een momentje voor mezelf. Na een uur de ogen gesloten te hebben, regende het en werd de afdaling steeds gevaarlijker. Bij de 4e afdaling op elkaar gewacht en met alle agrariërs (240 personen) tegelijk over de finish. Opmerkelijk genoeg waren er van elke branche wel een paar teams aanwezig, maar was er geen bollenteam. Wie weet was dit een begin! 
Geen berg is te hoog.

Geen berg is te hoog.